Një gjyshe që kujdeset për ëndrrat e nipit, historia që përmbledh moshminin  e vetmuar në Shqipëri

Emigirim, shpopullim e moshim I popullsisë.  Këto janë fenoment që po prekin kurbën e popullsisë së Shqipërisë dekadat e fundit.

Një histori e ndryshme dhe e thellë po përhapet në Shqipëri, e cila përshkruan sfidat e prindërimit por kryesisht të “gjyshërimit” në një shoqëri me tendenca shpopullimi. Në një park pranë liqenit, një grua e moshuar, e cila përfaqëson simbolin e dashurisë dhe rezistencës ndaj shpopullimit, shtyn një karrocë fëmijësh me një kukull të madhe në të. Ajo është një gjyshe e cila, megjithëse distanca e ndan nga nipërit e saj të vegjël që jetojnë në vendet e huaja, ende gjen mënyra për t’i qëndruar afër atyre, të paktën shpirtërisht.

Historia e saj vjen në një postim nga eksperti i komunikimit Edi Oga:

Pothuajse çdo ditë, gati në të njejtin vend tek parku i liqenit, shoh një grua rreth të gjashtëdhjetave që shtyn një karrocë fëmijësh me një kukull të madhe në të. Me siguri edhe ajo më ka fiksuar, ndaj sot më ndali dhe më pyeti:

– Si të duket bebi im?

– i qetë, – i them, duke shpresuar që përgjigja ime të mos ishte ofenduese.

Gruaja u çel në fytyrë dhe gati më përqafoi.

– Të falenderoj shumë! Të gjithë të tjerët mendojnë se jam e çmendur!

Në fakt, para njëzet vitesh ashtu do të kisha menduar edhe unë.

– Tëndin e ke?

Pyetja cinike do më ndihmonte ta shkurtoja shumë kohën e të kuptuarit të asaj rrethane.

– Jo! Ky është avatari i Andreas. Nipit tim tetë muajsh që jeton në Australi dhe që unë nuk e shëtis dot. Jam katër herë gjyshe, edhe nga djali edhe nga vajza, por fëmijët e tyre vetëm në celular i kam parë.

U lehtësova.

Një nga gjërat më të vështira të kohëve të sotme është qëndrimi i duhur mbi pamundësinë e prindërimit të shumë personave. M’u duk shumë përtej dhe shumë artistike sjellja e asaj gruaje, që distanca (nuk) e pengonte të bënte gjyshen tradicionale…

Dhe ai që spikat mes shumë komenteve është ai i akademikut Përparim Kabo:

“Kujdesej për ëndërrat e nipit…”

Ky koment thekson rëndësinë e lidhjes mes gjyshes dhe nipit, dhe thelbin e dashurisë që i shtyn ato të mbeten të lidhura edhe pse ndodhen larg.

Disa të tjerë venë në dyshim (me dashamirësi) nëse historia është e vërtetë por natyrisht fokusohen te mesazhi sa i dhimbshëm aq edhe i vërtetë në realitetin e sotëm në Shqipëri.

Në kontekstin e shpopullimit të Shqipërisë, historia e kësaj gjyshjeje bëhet mer tjetër vlerë. Pas rënies së komunizmit, popullsia e Shqipërisë ka përjetuar një rënie dramatike, me emigrimin që ka qenë faktori kryesor i kësaj rënjeje. Gjatë viteve të fundit, lindshmëria ka rënë në nivele dramatike, duke bërë që vendi të përballet me sfida të mëdha demografike.

Ky postim reflekton kaq artistikisht shqetësimet rreth sfidave të shpopullimit dhe nevojës për t’u kujdesur për të ardhmen e brezave të ardhshëm. Shqiptarët po përballen me një realitet të ri, ku shëndeti dhe mbijetesa e popullsisë duhet të përkojnë me traditat dhe vlerat e shoqërisë së tyre.

Ndërkohë, gjatë kësaj kohe kur shqiptarët përballen me shpopullimin dhe sfidat e tij, historia e kësaj gjyshjeje na bën të reflektojmë mbi rëndësinë e dashurisë dhe lidhjeve familjare, si edhe mbi nevojën për politika të zgjuara dhe të orientuara në të ardhmen për të përmirësuar situatën demografike në Shqipëri.

Disa prej komenteve që nxisin mendimin

Reagimet në komente shprehin një gamë të gjerë ndjenjash dhe refleksionesh në lidhje me historinë e gjyshes dhe situatën demografike në Shqipëri. Në këto komente, lexuesit përforcojnë dhe theksojnë ndjenjat e tyre në lidhje me historinë dhe sfidat e shoqërisë shqiptare.

Një nga komentet përmend: “Brilante!”

Ndërsa një tjetër koment përshkruan përvojën personale: “Fëmijët e mij nuk u rritën si nipër tradicional e kjo është një humbje e madhe për ta. Për ata që largohen duke menduar të gjejnë një jetesë më të mirë, e isha e para që e bëra, për eksperience direkte them të venë në peshore çfarë humbin e çfarë gjejnë.”

Disa prej komenteve tregojnë dhimbjen dhe shqetësimin për situatën: “Sa e dhimbshme…” dhe “Drama mesjetare e shqipetareve, që po jetohet në kohët moderne…”

Nëse do të shtojmë disa komente të tjera për të pasur një përshtypje më të gjerë të reagimeve të lexuesve, mund të përfshijmë edhe:

“Në 34 vite kemi parë vetëm emigrim. Më herët filluam fshatërat tani po fillojnë dhe sipërmarrësit. Vetëm guri i rëndë është në vëndin e vet. Mjerë gjyshërit ndër vite që e kalojnë pleqërinë në vetmi.”

“Vetmia, kjo është sëmundja e shekullit!”

“Sa keq kur ka dëshirë për të ‘gjyshëruar’ dhe nuk munden  Rastet më të rënda janë kur i kanë nipër e mbesa afër dhe s’duan t’i shohin me sy, jo më të jenë prezent “

“Zot çfarë fati patëm ne shqiptarët,,,qamë hallin e Europës plakë, por u plakëm dhe ngrysëm ne …”

Këto komente përmbajnë ndjenjat e brendshme të lexuesve, duke theksuar sfidat dhe vuajtjet që shoqëria shqiptare përjeton në lidhje me shpopullimin dhe humbjen e lidhjeve të traditës familjare. Ata bëjnë thirrje për reflektim dhe veprim për të adresuar këto çështje të ndjeshme sociale.

Këto komente reflektojnë ndjenjat e lexuesve dhe shprehin shqetësimet e tyre në lidhje me historinë dhe sfidat që po përjeton shoqëria shqiptare. Ata sjellin në vëmendje ndjenjat e humbjes, përvojat personale dhe vlerësimin e situatës aktuale, duke krijuar një dialog të hapur dhe të ndjeshëm mbi këtë çështje të rëndësishme shoqërore.

© 2024, Pozitivi. All rights reserved.